BLOG
Blog je zapravo vrsta prazne knjige u koju možemo uneti bilo što pa on tako može biti: vrsta zapisnika, dnevnik, rečnik ili pismeni portfolio, u zavisnosti od vrste unetog sadržaja.
Blogovi nam daju mogućnost zapisivanja sadržaja hronološkim redom (od najsvežijeg prema najstarijem) Čitaoci imaju mogućnost komentarisanja bloga, što nam daje direktnu povratnu informaciju o postavljenom sadržaju .
Sadržaj koji stavljamo na blog može biti tekst, slike, datoteke, audio i video .
Objavljvanje sadržaja je vrlo jednostavno i brzo i ne zahteva posebno informatičko znanje.
ARHITEKTURE INFORMACIONIH SISTEMA
Ovaj blog posvećen je razmatranju arhitektura informacionih sistema, opisu njihovih osnovnih osobina, relativnih prednosti i nedostataka, kao i mogućnostima da se sa postojećih centralizovanih arhitektura softverski sistemi presele, uz što je moguće manje problema, na savremeniju distribuiranu i klijent-server arhitekturu.
Prema sadašnjim
stavovima (a koji teško da će se menjati u dogledno vreme), postoje dve osnovne
arhitekture: centralizovana i distribuirana.
Slika 1. Centralizovana
arhitektura računarskog sistema.
Najstarija je centralizovana arhitektura, slika 1, u kojoj postoji jedan glavni računar na kojem se izvršavaju programske aplikacije i kojem korisnici pristupaju preko mreže terminala, lokalnih ili udaljenih. U većini slučajeva, centralni računar nalazi se u sklopu nekog računskog centra, sa raznim pratećim uređajima (klimatizacija, besprekidno napajanje, itd) i obučenim osobljem koje ga opslužuje.
U pogledu podataka, karakteristično za ovu arhitekturu je da postoji samo jedna kopija svih podataka, i to, naravno, na centralnoj računarskoj mašini. Zaštita integriteta podataka poverena je sistemu za upravljanje bazom podataka, koji treba da omogući konkurentan pristup nekolicini korisnika. Takođe, uz pomoć mehanizma transakcija i žurnala (logističkih datoteka), sistem obezbeđuje oporavak u slučaju fizičkog otkaza neke od svojih komponenata. U pogledu bezbednosti podataka, radi se u okruženju nekog višekorisničkog operativnog sistema, koji sam po sebi poseduje izvesne mehanizme zaštite podataka od neovlašćenog pristupa, dok sistem za upravljanje bazom podataka može, po potrebi, da uvede dodatne mehanizme zaštite. Arhiviranje podataka olakšano je činjenicom da se može vršiti odjednom nad svim relevantnim podacima, i to sa jednog mesta.
U centralizovanom sistemu postoji, najčešće, i samo po jedna kopija svih programskih aplikacija za pristup podacima u bazi koju koriste svi korisnici. Time je znatno olakšano održavanje aplikacija, u slučaju uvođenja nove verzije, pa je nova verzija dostupna odmah svim korisnicima.
U ovakvoj arhitekturi, kompletan aplikacioni program se izvršava na centralnom računaru, dok terminal, bez obzira da li je sa centralnim računarom povezan direktno, ili pak nekim telekomunikacionim kanalom (modemom), predstavlja samo prost ulazno-izlazni uređaj, i na njemu se ne vrši praktično nikakva obrada podataka. Ovakve aplikacije nazivaju se centralizovanim, i u njima korisnik direktno komunicira sa programskom aplikacijom koja, na osnovu korisnikovih zahteva, izvršava odgovarajuće akcije, uključujući tu i razne obrade nad podacima.
U ovakvoj arhitekturi može postojati i više centralnih računara različitih mogućnosti, ali karakteristično je da su ti računari međusobno povezani u relativno maloj meri, ili češće uopšte nisu povezani. Stoga, sa stanovišta korisnika, oni predstavljaju zasebne računare na kojima se izvršavaju zasebne programske aplikacije.
Slika 2. Distribuirana
arhitektura računarskog sistema.
Problemi koji nastaju kao posledica potrebe da se centralnoj bazi pristupa sa geografski ponekad vrlo udaljenih lokacija doveli su do razvoja druge, tzv. distribuirane arhitekture, kod koje su programske aplikacije i podaci fizički distribuirani, tj. smešteni na više fizički i geografski različitih lokacija. Distribuiranost aplikacija znači da u sistemu postoji više kopija jednog (fizički ili funkcionalno) istog aplikacionog programa, ili paketa programa, koje pristupaju podacima. Distribuiranost podataka podrazumeva postojanje jedne ili više baza podataka, smeštenih na više centralnih računara, kao na slici 2. Ovi su računari međusobno povezani neki brzim komunikacionim medijumom, specijalizovanom vezom ili drugom računarskom mrežom, pošto je saobraćaj podataka između njih u principu veoma intenzivan.
Karakteristično za distribuiranje podataka je da korisnik ne mora (i najčešće uopšte i ne treba) da zna gde se zaista podaci nalaze. Ukoliko podaci nisu smešteni u lokalnoj bazi, aplikacija inicira slanje zahteva ili ka bazi koja čuva tražene podatke, ili svim drugim bazama u nadi da će se prava baza podataka odazvati i poslati tražene podatke.
Ukoliko su samo podaci distribuirani, a ne i aplikacije, onda se, kao i u slučaju centralizovane arhitekture, sva obrada podataka odvija na centralnim računarima. Pored standardne aplikacije za pristup podacima i komunikacionog softvera koji podržava rad korisnika, potreban je još i softver koji obavlja preusmeravanje i prosleđivanje zahteva korisnika, odnosno prihvatanje i formatiranje odgovora (rutiranje). Ovi poslovi se moraju obaviti tako, da budu potpuno transparentni za korisnika - drugim rečima, on ne treba ništa da zna o tome gde su podaci i odakle ih je dobio, osim što je vreme odgovora nešto duže nego u slučaju kada se podaci mogu preuzeti iz lokalne baze.
Razvoj hardvera i softvera naveo je projektante na razmišljanje o strukturiranju i boljoj modularizaciji programa, u vezi čega se pojavilo i pitanje razdvajanja dela programske aplikacije koja je zadužena za komunikaciju sa korisnikom, od delova koji pristupaju podacima i obavljaju njihovu obradu. Pokazalo se da se zadaci jednih i drugih delova aplikacije dovoljno razlikuju, te da zaslužuju prilično različite pristupe pri projektovanju i realizaciji. Počelo se sa razlikovanjem delova aplikacije koji služe kao posrednici preko kojih korisnici traže obavljanje izvesnih zadataka ili usluga (klijenti) od delova koji te usluge obavljaju (serveri).
Razvoj teorije i prakse baza podataka naveo je projektante na razmišljanje o distribuiranim bazama, gde bi podaci i/ili programi za pristup tim podacima bili fizički smešteni na više računara, a njihov razmeštaj trebalo bi da bude potpuno transparentan za korisnika. Ovakav pristup projektovanju prirodno je predodređen za realizaciju u okviru klijent-server arhitekture; mada je realizacija arhitektura u kojima su podaci potpuno distribuirani još uvek složena i ne sasvim praktična.
Pod klijent-server arhitekturom se podrazumeva arhitektura računarskog sistema u kojoj su (u posebne aplikativne programe) razdvojene funkcije pristupa podacima i funkcije korisničkog interfejsa. U opštem slučaju, klijent-server arhitektura je ona, u kojoj neki softverski modul, odnosno aplikacija (klijent) zahteva (i dobija) unapred dogovorene usluge (i podatke) od drugog softverskog modula, odnosno aplikacije (servera).
Po pravilu se, ovakva arhitektura realizuje preko neke lokalne ili druge računarske mreže, odnosno preko labavo spregnutih više računarskih sistema. Najčešće se podaci i serverski deo softvera nalaze na jednom računaru, dok se klijentski deo softvera nalazi na jednom ili više računara povezanih sa serverskim, odakle krajnji korisnici pristupaju serveru.
Klijenti i serveri su obično povezani nekom računarskom mrežom lokalnog ili srednjeg dometa (LAN, WAN). Moguć je i slučaj da se klijenti i serveri nalaze u fizički različitim mrežama, povezanim uz pomoć odgovarajućih komunikacionih uređaja. Klijentski programi pristupaju podacima smeštenim na serveru šaljući odgovarajuće zahteve, na koje server odgovara šaljući tražene podatke i statusne informacije.
Klijent-server arhitektura može se smatrati i varijantom distribuirane obrade podataka, pri čemu su pojedine komponente sistema specijalizovane za određene zadatke. Međutim, ovakvu arhitekturu treba razlikovati od prave distribuirane arhitekture, gde je svaka od komponenata, u principu, sposobna za obavljanje svih zadataka.
Нема коментара:
Постави коментар